เป็นเวลานานนับปีที่ผมได้ห่างหายจากหน้านี้ไป แรกๆก็คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้กลับมาทำหน้าที่นี้อีกแล้ว สาเหตุก็เกิดจากโรคภัยไข้เจ็บ ที่เป็นไปตามสังขาร จู่ๆมันก็มาเยือนโดยไม่บอกไม่กล่าว ที่จริงมันก็บอกกล่าวโดนการเตือนทางอาการมาบ้างแหละ แต่เราไม่สนใจ นึกว่าไม่เป็นอะไรมากนัก ก็ปล่อยๆ ไม่ใคร่จะสนใจจะดูแลมัน จนในที่สุดมันก็แสดงอาการออกมาถึงขนาดต้องเข้านอนโรงพยาบาลนั่นแหละ จึงได้รู้ว่าร่างกายเรามันใช้งานมามากแล้วนะ จะใช้มันอย่างสมบุกสมบันเหมือนสมัยก่อนไม่ได้แล้วนะ
เมื่อเจอเข้าไปอย่างนี้ ก็เลยต้องถอยจากกิจกรรมต่างๆที่เคยทำ เคยยุ่งเกี่ยวด้วย มานอนพักรักษาตัวให้ร่างกายมันได้พักผ่อน ถ้าขืนยังทำอยู่ก็อาจจะเป็นที่เวทนาของเพื่อนร่วมงานเขาเปล่าๆ ผมก็เลยต้องทำใจ แยกตัวจากสังคมมาอยู่บ้าน เพื่อให้อวัยวะต่างๆได้ชลอความเสื่อมทรุดโทรมไม่ให้มันไปเร็วกว่านี้ ระยะนี้มิตรสหายเพื่อนพ้องก็ค่อยๆหายหน้าหายตาไป
ความเจ็บป่วยมันทำให้เราเหมือนเป็นคนไม่มีประสิทธิภาพ ในอดีตเราเคยช่วยสังคมช่วยส่วนรวมช่วยบุคคลต่างๆได้ มาตอนนี้ แม้จะช่วยตัวเองยังลำบาก ก็พยายามปรับตัว ปรับชีวิต ปรับความคิด ให้เข้ากับชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไป พยายามเข้าใจสัจธรรมความเปลี่ยนแปลงของมนุษย์ อย่าไปติดยึดกับจิตใจของคน เมื่อไม่มีผลประโยชน์ต่อกันแล้ว เราไม่สามารถทำประโยชน์ให้ใครได้แล้ว คุณค่าของเรามันย่อมหมดไป เป็นไปตามสัจธรรม
ก่อนหน้านี้ผมเป็นกรรมการชมรมผู้เกษียณอายุสหกรณ์ออมทรัพย์ฯการไฟฟ้านครหลวง และผมได้ลาออกเมื่อสภาพร่างกายไม่อำนวย เมื่อไม่ได้อยู่ในวงการแล้ว เรื่องราวข่าวคราวที่ผมเคยรายงานให้เพื่อนๆทราบมันก็ไม่มี ผมก็เลยคิดว่าผมควรจะหยุดเขียนได้แล้ว เพราะไม่มีข่าวคราวความเคลื่อนไหวใดๆมารายงาน
ระหว่างที่หยุดเขียนไป ก็มีโทรศัพท์บ้าง อีเมล์บ้าง เข้ามาพูดคุยในเรื่องต่างๆ บางคนก็อยากหาเพื่อน บางคนก็ปรีกษาชีวิตวัยเกษียณ และเรื่องอื่นๆ ผมจึงทราบว่า blog ที่ผมเขียนนี้มีบุคคลทั่วๆไปเข้ามาอ่านเหมือนกัน เมื่อเข้ามาดูสถิติการเข้าดู ก็ยังพบว่ามีคนเข้าดูอยู่่เรื่อย ดังนั้นการที่ผมปล่อยให้ blog อยู่ในสภาพไม่มีการเคลื่อนไหวเลย ก็ดูจะเป็นการทำให้ผู้เข้าดูเสียความรู้สึก
ดังนั้นผมจึงคิดว่าผมจะกลับมาเขียนอีกครั้ง แม้วัยจะร่วงโรยไป แต่จิตใจยังโลดแล่นอยู่ แม้ว่ามันจะแล่นไปอย่างช้าๆกระโดกกระเดกเต็มที การเขียนคราวนี้ คงเป็นความเห็น-ประสบการณ์ ของคนแก่ๆคนนึง เขียนไปตามความคิด-ความจำตามแต่จะนึกอะไรขึ้นมาได้ คงไม่มีสาระที่จะแนะนำคนเกษียณให้หึกเหิมได้หรอก คงจะคุยกันในเรื่องที่เขาชอบว่ากันว่าคนแก่ชอบคุยแต่เรื่องเก่าๆนั่นแหละ
ใครที่พลัดหลงเข้ามาที่ blog นี หากอยากจะหาเพื่อนวัยเดียวกัน ไว้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด ขอเชิญได้ที่เฟสบุ๊ค สุขใจ วัยเกษียณ https.//www.facebook.com/60freelife ได้เลยนะครับ ท่านอาจจะได้พบเพื่อนที่ถูกคอกันสักคน เพิ่งเปิดใหม่นะครับไว้รองรับผู้เกษียณหรือผู้ที่กำลังจะเกษียณโดยเฉพาะ อย่าลืมนะครับ จำนวนผู้สูงอายุกำลังเพิ่มพูน
สวัสดีครับ
หวังว่าคงได้พบกันอีก
************
ถ้าได้อย่างพี่คนนี้สักคนมาดูแล ก็คงจะดีนะ...
.jpg)
