นายวิทูรย์ นายบุญเลิศ นายสาโรจน์ กรรมการชมรมผู้เกษียณ กำลังเถียงกันว่าใครอาวุโส(แก่)กว่ากัน

เมื่อหลายปีมาแล้ว เคยดูโฆษณาอยู่เรื่องหนึ่ง แต่จำไม่ได้แล้วว่าโฆษณาสินค้าอะไร  จำได้แต่ว่า ในฉากเป็นลานวัดวัดหนึ่ง  แล้วก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาจอด  คนในรถเก๋งเปิดประตูออกมา  ยกลังกระดาษออกมาใบหนึ่ง วางบนพื้นลานวัด ขึ้นรถ แล้วรถก็วิ่งออกไป

ฝาลังกระดาษถูกดันกระดุกกระดิก  แล้วฝาลังก็เปิดออกมา  มีลูกหมาสามสี่ตัวโผล่หัวออกมาท่าทางตื่นเต้น ดีอกดีใจ ปีนออกมาจากลัง มีลูกหมาตัวหนึ่งพูดขึ้นว่า "เจ้าของเราใจดีจริงๆ พาเรามาเที่ยว"

ห่างออกไปพอสมควร  มีหมาขี้เรื้อนแสนโซมตัวหนึ่งยืนมองลูกหมาเหล่านั้นด้วยสายตาเวทนาสงสาร "แล้วก็รำพึงออกมาว่า "รู้ไหม  พวกแกน่ะถูกทิ้ง"

* * * * * * * * * * * * *

เมื่อวันศุกร์ที่ 17 ที่ผ่านมา  ได้รับเชิญให้ไปร่วมงานเลี้ยงสมาชิกสหกรณ์ฯที่จะเกษียณในปีนี้ ที่โรงแรมย่านริมเจ้าพระยาแห่งหนึ่ง

ในงานนี้ก็ได้พบเพื่อนๆ หรือคนที่รู้จัก ที่เคยร่วมงานกันมาหลายคน  ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส  ต่างทักทายกันเป็นที่ครื้นเครง  บรรยากาศของงานเป็นไปอย่างสนุกสนาน  นานๆทีเพื่อนฝูงที่อยู่ต่างเขตต่างหน่วยงาน จะมีโอกาสมาพบกันอย่างนี้ทีก็สนุกสนานกันเต็มที่  ก็ต้องขอขอบคุณสหกรณ์ที่จัดงานเช่นนี้ทุกปี

ผมนั่งมองบรรยากาศในงานแล้วก็นึกถึงโฆษณาที่เล่าไว้ข้างต้น  ผมมองเหมือนผมเป็น "หมาขี้เรื้อน" ตัวนั้น ซึ่งอยากจะขอยืมคำพูดของมันมาพูดว่า "รู้ไหม  พวกแกน่ะถูกทิ้ง" ผมไม่ได้ว่าท่านผู้เกษียณเป็นหมานะครับ  แต่สถานการณ์หรือเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต มันจะคล้ายๆกัน ถึงแม้จะไม่ทุกคนไป

"ทำไมถึงถูกทิ้ง" หรือ "ถูกทิ้งอย่างไร"  จะเล่าไห้ฟังต่อไปคราวหน้า  โปรดรออ่านได้ครับ........

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

มาพักผ่อนสมอง คลายเครียดกันดีกว่า

ว่ากันว่าพวกๆเราหรือพวกเขา ก็ด้วย
เมื่อเวลามีโอกาสได้พบปะเพื่อนฝูง ที่ห่างหายกันไปนาน
มักจะได้ยินเสียงทักกันดังลั่นว่า "เฮ้ย ทำไมมึงแก่จังวะ"
ไอ้เพื่อนก็มักจะทักกลับมาเช่นกันว่า "มึงไปทำอะไรมาวะ  แก่ชิบหายเลย" เป็นต้น

คนเรานั้น  เวลาดูตัวเอง มันดูอยู่ทุกวัน ความเปลี่ยนแปลงวันละนิดละหน่อย  มันไม่ค่อยรู้สึก ก็นึกว่าตัวเองไม่แก่ แต่เวลาไปเจอเพื่อนเราที่ไม่เห็นกันมาสามสี่ปี  เราจะเห็นเพื่อนเราเปลี่ยนไปมาก  เราก็จะนึกว่าเพื่อนเราแก่  ส่วนเรา นั้น(นึกว่า)ยังหนุ่ม  ว่างั้นเถอะ (ด้วยเหตุนี้ จึงไม่กล้าไปเยี่ยมน้องๆที่ที่ทำงาน  กลัวน้องๆตกใจบอกว่า "โอ้โฮ ทำไมพี่แก่จังเลย...จะทำให้เสียความมั่นใจ "ของคนแก่"ไปเปล่าๆปลี้ๆ)

มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง (ความจริงก็เล่าต่อๆกันมา ใครเคยฟังแล้ว ก็แแล้วไป)

นาย "บุญเลิศ" (คนละคนกับในรูปข้างบนนะครับ) เกษียณมาหลายปีมาแล้ว แต่ยังกระฉับกระเฉง  แกเป็นคนรักษาสุขภาพมาก  โดยเฉพาะเรื่อง "ฟัน" แกจะดูแลเป็นพิเศษ  แกไปพูดที่ไหน  แกก็จะเล่าถึงวิธีดูแลฟันของแก ว่าทำอย่างไรจึงอยู่ยงคงกระพันมาจนทุกวันนี้ แต่ที่น่าทึ่งยิ่งกว่า  ถ้าใครเคยได้ยินคำพูดคำจาของแกกับเพื่อนฝูงแล้ว ต้องยกนิ้วให้ ที่แกสามารถรักษาฟันให้อยู่ครบเต็มปากมาจนทุกวันนี้

วันหนึ่ง แกเกิดปวดฟันขึ้นมากระทันหันขณะเดินทางไปจังหวัดหนึ่ง  แกจึงแวะเข้าไปที่ร้านหมอฟันแห่งหนึ่ง  ระหว่างนั่งรอหมอฟันที่กำลังทำฟันให้ลูกค้ารายหนึ่ง  นายบุญเลิศก็กวาดสายตามองไปรอบๆห้องเพื่อแก้ความเบื่อหน่าย บังเอิญเห็นใบประกาศใส่กรอบสวยงามติดข้างฝาอยู่ นายบุญเลิศซึ่งเป็นคนชอบรู้ชอบเห็นอยู่แล้ว(ไฝ่รู้นะครับ ไม่ใช่อย่างอื่น)จึงลุกเดินไปดูจึงเห็นเป็นประกาศอนุญาตประกอบการ   "อ้าว นี่มันไอ้ทูร เพื่อนเรานี่หว่า" นายบุญเลิศจำได้ว่า ชื่อนี้นามสกุลนี้เคยเรียนอยู่ที่ชั้น ม.3 วัดลิงขบมาด้วยกัน  แน่ใจว่าต้องเป็นคนคนเดียวกันแน่

สักครู่ เมื่อเสร็จจากคนไข้รายก่อนหน้า  คุณหมอวิทูรย์ (ซึ่งก็ไม่เกี่ยวกับวิทูรย์ที่รูปข้างบนอีกนั่นแหละ) ก็เดินออกมาเชิญนายบุญเลิศ  นายบุญเลิศมองเห็นหมอวิทูรย์ แล้วชักไม่แน่ใจว่าจะใช่เพื่อนเราหรือเปล่า  นึกในใจว่า "เออ ทำไม มันแก่จังวะ" (คิดว่าแก่กว่าตัวเองเยอะ) แต่ไหนๆแล้วก็ลองถามดู เพราะชื่อ-สกุลก็ตรงกันนี่หว่า (นายบุญเลิศเป็นคนที่ไม่ชอบมีอะไรคาใจอยู่แล้ว แต่คาที่อื่น เป็นอีกเรื่องหนึ่ง)

คิดได้ดังนั้นจึงถามคุณหมอว่า "ขอโทษครับ  คุณหมอชื่อวิทูรย์ นามสกุล....เคยเรียนอยู่โรงเรียนวัดลิงขบ ชั้น ม.3 ปี......ใช่ไหมครับ  ผมเคยอยู่ที่โรงเรียนนี้ เมื่อปีเดียวกันนี้

คุณหมอยิ้มด้วยยินดีและแปลกใจ ที่มีคนที่เคยอยู่ที่เดียวกันมาทักทายกัน

แต่สักครู่ คุณหมอก็ทำหน้าฉงน   ถามกลับมาว่า  "ขอโทษครับ...  ผมจำไม่ค่อยได้  อาจารย์  สอนอยู่ห้องไหนครับ........"

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *